Opnieuw uitstel...

Weer speelt het weer ons parten...

Geen witte kerst dit jaar

Leven is als sneeuw,
je kunt het niet bewaren.
Troost is dat zij er was,
uren, maanden, jaren ...

Herman van Veen

(met dank aan Christ en Sabine)

Kerstmis

De eerste Kerstperiode zonder Brigitte.
Geen feest van het licht dit jaar.
Onze straat met anders voor ieder huis  mooie lampjes
in de bomen blijft dit jaar duister.
Brigitte was altijd de eerste om de versiering aan de deur
en in de bomen naar boven te halen.
Ook de buren missen haar aanzet.
Haar enthousiasme.

De zee en de kapitein

De zee en de kapitein hebben altijd gelijk.

Le temps pour aujourd'hui.
Aujourd'hui, partiellement à très nuageux avec d'abord quelques averses hivernales et ensuite quelques averses de pluie. Maxima proches de +4 degrés. Vent modéré à assez fort de nord à nord-ouest. La nuit prochaine, d'abord sec et partiellement nuageux. Plus tard dans la nuit, de la neige fondante. Minima d'environ +1 degré. Vent modéré à assez fort de nord-nord-ouest revenant à l'ouest-sud-ouest. La température de l'eau est de l'ordre de 4 à 5 degrés. Vagues entre 0,8 et 1,3 m, diminuant jusqu'à 0,5 à 1 m.

Vent (à partir de 4km en mer)
Vent de force 5 à 6 de Nord diminuant jusque vent de force 4 à 5 virant vers le Nord-Ouest.

Vagues (à partir de 4km en mer)
Vagues de 1,3 à 1,8 m, diminuant jusqu'à vagues de 1 à 1,5 m

Veel te heftig voor een mooi en sereen afscheid met de vrienden...

 

 

Mooi en moeilijk

Het was mooi vandaag.
Precies zoals B. het zou gewild hebben.
Sereen en stijlvol.
Ik vond het niet zo lastig.
Minder lastig dan de andere familieleden.
Ik leef er dan ook al heel lang naar toe.
Vandaag was het afscheid van de gemeenschap.
Woensdag wordt het afscheid van de intimi.
De uitstrooïng van de asse op zee met een 10-tal echte familieleden en een 50-tal nauwe vrienden en Samaritanen.
Voor mij het echte afscheid van B.
Ik denk dat het dan pas heel lastig wordt.
Het zal bijtend koud zijn op het dek in dit deel van het jaar.
De whistle van "captain aboard" als ze de asse aan boord brengen, het uitvaren met de vlag halfstok, de scheepsbel als de urne in het water gelaten wordt. De scheepshoorn als afscheid als het schip rond de urne vaart. De bloemen op het water als we terugvaren.
Vriend RV, de artiest van Niort, zal een discrete fotoreportage maken. Zoals niemand anders dat kan.
Ik wil een mooie tekst voorlezen op zee. Symboliek voor het leven.
Nu weet ik nog niet als ik zal kunnen.
Woensdagmorgen weet ik dat wel.

De asverstrooïng op zee zou uiteindelijk door de barre weersomstandigheden pas plaatsvinden op 29 januari 2011. Het was een hele moeilijke periode omdat het echte afscheid met de groep nauwe vrienden altijd uitgesteld moest worden.
Het was achteraf beschouwd echter alsof Brigitte die dag speciaal gekozen had. Blauwe hemel en volle zon midden in de winter...

De begrafenis van Brigitte

Het was de wens van Brigitte om een heel serene begrafenis te hebben.
Stijlvol, niet nodeloos op de emoties van de mensen spelen. Mooie klassieke muziek die we beiden heel graag hoorden, ook veel samen op zondagmiddag beluisterden. Geen populaire tearjerkers die je op de meeste begrafenissen hoort.

In de dagen ervoor zat ik samen met Renaat en we zaten snel op dezelfde golflengte.
Brigitte en ikzelf hadden er ook veel over gepraat in de laatste weken van haar aards bestaan.
Alhoewel we allebei wel in iets geloven waren we geen kerkgangers. Maar beiden vonden we dat de kerk ook zijn functie had in de gemeenschap waarin we leefden. Het is en blijft een ontmoetingsplaats waar de mensen zich vinden op belangrijke momenten in het leven. Huwen, sterven, gelovig of iets minder, het is een plaats om een statement te maken naar de gemeenschap.
De teksten die Renaat me opstuurde waren heel beschouwend, relativerend en niet weer nodeloos op de emoties spelend. Ik weet zeker dat ook Brigitte er zich ging kunnen in vinden.
Bart, Paul en Tom, goeie collega's van Brigitte waren bereid om ze voor te lezen. Ook dat was fijn. Alle collega's van Brigitte, allen heel ontroerd, zaten vooraan rechts in de kerk.
Ik had ook gekozen voor een kist die Brigitte ging mooi gevonden hebben. Sober en strak, met een mooi bloemstuk en haar foto erop. Foto genomen in Niort, amper 6 maand daarvoor. Ook geen uitbundige maar een ingetogen foto. Voor de rest : noch bloemen noch kransen.

Klaar

Ik ben er klaar voor.
Alles is geregeld zoals we samen afgesproken hadden in de voorbije weken.
Ook de vele rouwbetuigingen van dichtbij en zeer ver voelen aan als een hand op mijn schouder.
Van Marc in Brest, Noël in Ascensiun, Marijn in Philadelphia, Noël en Rita in Obergurgl waar wij normaal nu ook deze tijd van het jaar waren, Jan uit de Provence, Gerard en Hilde uit Niort, Geert vanop zijn ziekbed, Evelyn uit Cienfuegos, Matti uit Helsinki en ga zo maar door.
B. zal een uitvaart krijgen waar ze tevreden mee is. Zoals zij het ook voor mij zou gedaan hebben.
Ik ben er klaar voor.
We gaan ervoor.

Le gardien du sommeil de ses nuits

De krant...

De raad van bestuur, de directie,

de artsen en de medewerkers van het

H.-Hartziekenhuis Roeselare-Menen vzw

delen u diep bedroefd het overlijden mee

van een zeer gewaardeerd medewerker
Mevrouw Brigitte D'Autry

VERPLEEGKUNDIGE

overleden te Roeselare op 5 december 2010.

De uitvaartliturgie zal plaatsvinden in de

Sint Michielskerk te Roeselare

op vrijdag 10 december 2010 om 10.30 uur.

De mooiste bloem

"Schaarse keren" schreef ik gisteren, het was de laatste keer dat we samen iets lekkers gegeten hebben. Brigitte genoot ervan.
Vroeg gaan slapen, nog wat kijken naar TV in de slaapkamer, nog wat vertellen.
Brigitte heeft pijn, veel pijn, veel te veel pijn.
De rest van de nacht moeten we voortdurend opstaan omdat Brigitte zo'n krampen heeft. Ik ben bang dat ik zo moe zal zijn dat ik haar niet meer zal horen als ze me vraagt om samen met haar op te staan. Ik vraag me af hoe lang ik dit nog zal volhouden zonder er zelf onderdoor te gaan.
Rond 4h in de morgen vraagt ze om naar het ziekenhuis te gaan tegen de middag. Ik bel naar Roel die een kamer regelt voor haar. Schoonbroer Pol zal tegen 13h30 komen om samen met mij Brigitte binnen te doen. Roel zal iets vooraf komen om het infuus van haar morfinepomp nog even te verversen.
Net voor we gaan vertrekken wil Brigitte nog even naar het toilet, zoals ik gewoon ben loop ik voor haar en hou haar beide handen vast terwijl ze stapje voor stapje meegaat met mij. Maar ook dat is teveel, ze zakt door haar benen, zo uitgeput is haar lichaam. Ik krijg haar niet meer recht en bel Buurman Dirk die daar zowat 30 seconden later staat om te helpen.
Pol is ook toegekomen. Ik vraag hem snel een ziekenwagen te bellen die 5 minuten later aankomt. Ook Roel is er. Hij helpt ons Brigitte op de berrie te leggen.
Ik rij achter met haar valies die ik 's nachts reeds gemaakt had. Twijfel nog even als ik niet eerst naar haar dienst de lader van haar GSM zal oppikken maar besluit eerst naar de pijnkliniek te rijden om te zien dat alles goed is met haar.
Als ik de kamer binnenkom is ze mij net aan het telefoneren op haar bed. Of ik haar brilletjes niet vergeten heb. Ik help de verpleger om haar op een ander bed met speciale matras te leggen en blijf dan alleen bij haar. Ze vraagt me haar recht te helpen en net als ze rechtzit kijkt ze me heel doordringend aan, ademt ze een 5-tal keer heel diep en sterft ze in mijn armen.
De ziekenwagen bracht haar binnen om 14h05 en om 14h30 is ze overleden. Ze is nooit meer dan een half uur van huis geweest.
Ik had haar beloofd om goed voor haar te zorgen, om haar altijd goed vast te houden, ook als ze vertrok...

Konijn

Hartige konijnkoteletjes met appeltjes gestoofd in Calvados en een goeie natuuraardappel. Klaargemaakt voor B. die met veel smaak gegeten heeft maar zoals steeds zeer weinig. Geen wonder dat ze geen reserves meer heeft.
Ik zie ze ook langzaam tussen waken en slapen vertrekken.
Iedere keer dat ik nog met veel liefde voor haar kan koken is meegenomen.
Maar ik weet, het worden schaarse keren.

Pommard Curana 1er Cru

Straks drinken we een Pommard "Les Rugiens" premier Cru van 2000.
Gekregen van F. en en B., speciaal voor B.
F. met zijn waanzinnige wijnkelder.
Die nu en dan als een echte Samaritaan zijn bezit deelt om mensen gelukkig te maken.
En dat bij een heerlijk haardvuur met hout van BB.
Zonet gebracht in ruil voor wat druk op zijn banden.
En smeersel voor zijn keel ;-) .
Thx F. en B. en BB.

Even

Het adembenemende sneeuwlandschap van de weiden en velden achter ons huis doet me even denken dat we in een idyllisch sprookje leven.
Al is het maar even, het verlicht de geest en de gedachten.
Brengt ondanks de kou een beetje warmte.

Moed

De spreuk "Met de moed der wanhoop" wordt meestal gebruikt in omstandigheden waar er eigenlijk geen wanhoop moet zijn. De situatie die ik nu ervaar is er wel zo een :"Niets kunnen doen en er toch blijven voor gaan, er willen voor gaan".
In die context is "de moed der wanhoop" zelfs een steun.
Anders gesteld : "De blik op oneindig en verstand op nul".
Ik zou het nu als volgt stellen :
"Blik en hart op oneindig en verstand op nul".

De poort komt naderbij...

Dag Marion en Alex, lieve vrienden,

Met Brigitte gaat het de laatste 2-3 weken heel snel achteruit.

Ze raakt op het einde van haar krachten, hoe ontroerend hard ze ook haar best doet om erbij te blijven.

Door de steeds hogere morfinedosissen en het feit dat haar aangetaste lever niet meer goed functioneert en daardoor beetje bij beetje haar bloed vergiftigt, valt ze meer en meer in slaap en volgens de dokter zal ze stilaan in een coma terecht komen.

Gezien haar toestand misschien wel het beste want wat ze nu niet meer moet hebben zijn extra ongemakken en pijn.

De dokter vertelde me gisteren dat Brigitte hoogstwaarschijnlijk het eind van het jaar niet meer zal halen maar dat zie ik ook.

Ik wek haar iedere morgen rond 11h zodat ze op haar gemak kan ontbijten en douchen maar daarna zit ze in haar relax en als ik 2 minuten niet praat sluimert ze zachtjes in. Nu, ik ben al blij dat ze niet de ganse dag in bed blijft.

Ik ben trouwens de laatste 3 weken volledig thuis omdat ze niet meer in een toestand is om alleen te zijn.

Tot eind dit jaar had ik sowieso al mijn verlof en thuiswerk opgespaard en moest dit niet voldoende zijn dan kan ik nog altijd palliatief verlof nemen.

Op zo'n momenten zijn de belangrijke dingen in je leven heel scherp afgetekend en heel duidelijk.

We praten ook heel open over haar heengaan en hoe ze dat liefst zou hebben. De begrafenis en zo.

Beiden hadden we reeds afgesproken dat we wilden gecremeerd worden en de asse laten uitstrooien op zee. Niet collectief indien mogelijk.

Ik wil dit ook doen als onze laatste reis samen, samen met zussen en broers, goede vrienden en nauwe collega's.

Ik heb een rederij gevonden in Oostende die zoiets kan aanbieden voor een groep van een 60-tal mensen.

Ook deze lijst hebben we reeds opgesteld. Graag zouden we ook jullie erbij hebben, laat ik wel weten.

Als jullie naar de diensten willen komen dan zal onze Jan jullie met plezier herbergen zodat jullie de verre verplaatsing heen en terug niet hoeven te doen.

Ik vertel jullie dit nu omdat ik besef dat ik op het ogenblik van Brigitte's overlijden waarschijn teveel overweldigd zal zijn om dit te regelen.

Nogmaals bedankt voor de hele mooie ruiker bloemen die jullie bezorgd hebben, staat trouwens nog altijd in de living.

Ik had er een foto van genomen met Brigitte erbij maar ze staat er niet echt goed op, niet de lachende Brigitte die jullie kennen en waarvan ik zou willen dat je dat beeld onthoudt. Vandaar dat ik jullie een andere foto van haar stuur. Ook heel recent maar je zult zien dat ze ondanks haar ziekte nog steeds mooi voor de dag wil komen en glimlacht, echt Brigitte.

Tot nog eens.

Philip

Dank U

Brigitte is nu heel zwakjes aan het worden, voelt haar einde naderbij komen.
Ze vraagt me een mail in te tikken die ze me zal dicteren. Om, nu ze nog kan, professor V. en de behandelende artse V.B. van de afdeling nucleaire geneeskunde van het UZ Gasthuisberg te danken voor de kans die ze kreeg en hun goede zorgen. Heel ontroerend, hoe recht uit haar hart ze dit nog kan en wil doen. Een van de moeilijkste mails die ik voor haar moest intikken. Omdat ze hier echt toonde dat ze afscheid aan het nemen was.
Brigitte's woorden, zo ontroerend, zo sterk, zo dankbaar op het einde van haar leven.:

"Dag professor V. en dokter V.B. 

Dokter De Wulf heeft jullie ongetwijfeld reeds ingelicht over mijn gezondheidstoestand die nu snel achteruit gaat.

Hoogstwaarschijnlijk haal ik het einde van dit jaar niet meer.

Mijn morfinepomp wordt steeds verhoogd om de pijn meester te blijven en de slechte werking van mijn lever door de uitzaaiïngen maakt dat ik meer en meer in slaap val. De kans is groot dat ik stilaan in een coma raak.

Terwijl ik nog kan wil ik jullie beiden (en de mensen van jullie team) echter bedanken voor de kans en de goede opvang die ik op jullie dienst gekregen heb in het UZ Gasthuisberg.

Mijn welgemeende dank.

Vriendelijke groeten,

Brigitte D' Autry"

Ook het antwoord van zowel professor V. als dokter V.B., nog dezelfde avond, was heel ontroerend. Drukbezette gedreven wetenschappers maar in hun hart nog steeds die dokter die wil helpen, die ongelukkig zijn dat ze aan het einde van hun kunnen zijn. Mooi dat ze ook de tijd nemen om afscheid te nemen. Chapeau.

Bloempje voor B.

Door de buurmeisjes.
Van alle buren.
Toffe straat.

 

(De kinderen van de straat hadden hun geld, verdiend met auto's wassen, gebruikt om Brigitte een heel origineel cadeau te brengen. Een mooie plant in een mooie pot met aan iedre stengel een kleurrijk vlagje met daar de naam op van iedereen in de straat. Kwamen ze speciaal afgeven vanavond aan hun Brigitje waar ze steeds een Twix, een Bounty  of een Mars van kregen als ze langs kwamen)

After-trouw receptie Lieselot

Die maandagavond waren we, samen met de collega's van C2,  uitgenodigd bij collega Lucrèce thuis voor de "After-Trouw-Receptie" van haar dochter Lieselot.  Ik denk nog steeds dat ze dat speciaal voor Brigitte gedaan hebben omdat ze door haar zwakke gezondheid niet naar de echte receptie kon de dag zelf.
Het was de laatste keer dat Brigitte en ik samen ergens naar toe gingen. We zijn ook niet lang kunnen blijven omdat het te lastig werd.

Zoals je op de foto's kunt zien was Brigitte heel moe maar toch ook nog blij dat ze erbij was. Achteraf gezien was het ook het afscheid van haar collega's die ze zo sterk in haar hart droeg.

Serene zondag

B. is stilletjes ingedommeld in haar relaxzetel met zicht op haar tuin.
De morfine doet haar werk, eist haar tol.
Het evenwicht tussen slaap en pijn is niet te vermijden.
Het wordt stilaan meer slaap nu in dit stadium van haar ziekte.
Ik heb zachtjes de CD "Geistliche Musik des Spätbarock" opgezet.
Dat hoort ze graag en brengt haar tot rust.
Muziek van Baldassare Galuppi en Johannes Christian Bach gebracht door "Die Deutsche Barocksolisten" met Margaret Marshall, de onovertroffen Schotse soprane.
Kon dit moment maar eeuwig duren.
Een mooie serene zondag.

Allerheiligen

Brigitte wilde vandaag nog samen met mij eens naar het graf van haar Pa en haar meter.
Stappen ging al veel moeilijker door de pijn en de ziekte maar ik kon parkeren vlak naast het kerkhof waar een paar inventieve kinderen de oprit van hun huis verhuurden als parkeerplaats voor 1 Euro. Ik vroeg als ze hem voor die prijs ook gingen gewassen hebben tegen dat we terugkwamen maar dat was er teveel aan.

Vroeger gingen we eigenlijk nooit op Allerheiligen naar het kerkhof, meestal een van de dagen ervoor of erna, niet in de drukte maar als alles kalm was en we ook eens door het mooie herfstlandschap konden wandelen. Maar nu dus de dag zelf.
Brigitte wilde nog even goeiedag zeggen, ze voelde dat het de laatste keer ging zijn en dat was ook zo want ze had amper nog een maand te leven.
"Zolang het graf van Pa hier is moet jij ieder jaar in mijn plaats komen" zei ze.
Wat ik ook zal doen.

Zo sterk, zo ziek...

 

 

Brigitte, heel ziek, tussen waken en slapen, maar nog steeds heel trots.

Wel al heel moe door de hoge dosis morfinepleisters en de morfinepomp.

Maar nog steeds heel mooi gekleed en alles passend bij elkaar.

Tot en met de fleece die haar warm moest houden.

Zoals iedereen haar steeds gekend had, kende.

Ook voor mij enorm fijn dat ze nog zo trots was.

Echt om heel trots op te zijn.

Eiswein

Vriend Freddy herinnerde zich plots dat hij nog 3 flessen prima Eiswein van 1980 in zijn fameuze kelder had.
En zo stond hij samen met zijn lieve vrouw Brigitte plots aan onze deur om samen met ons 1 van die flessen te kraken.
Ik durfde niet aan de prijs denken maar hij vond dat je zoiets moest delen. Wie waren wij om nee te zeggen.
Wonderbaarlijk, het edele vocht was nog prefect te drinken, perfect bewaard.

Maar zoiets drink je ook omdat het een memorabel moment is...

Links : Freddy geeft deskundige uitleg aan Brigitte.

Rechts : Freddy en zijn Brigitte. Freddy gelukkig dat de fles en de inhoud nog helemaal intact zijn. Ook gelukkig dat hij dit kan delen met "Brigitje" die hij altijd een warm hart toegedragen heeft.

Chateau d'Yquem 1999

Zonet bij vrienden F. en B. een Chateau d'Yquem van 1999 gedronken.
Vloeibaar goud geschonken door mensen die graag delen.
Eén van de drie flessen van 1999 in de kelder van F.

Dromen

Blijf altijd dromen.
Hoezeer de wereld je ook tegenvalt.
Zonder dromen vervaagt je horizon.
Wordt dat wat mooi moet blijven ook somber.

De essentie

De zon nu en dan mooi door de witte wolken.
B. slaapt in haar zetel onder een fleece op het terras.
Zo tenger en zo broos. Vlak naast mij.
Ik schil aardappelen om er straks puree van te maken, want dat eet ze graag.
De wind speelt door onze bamboeklokken, de schuimbron in de vijver fluistert en de Buddha van een onbekend Indisch kunstenaar staat op het terras heel vreedzaam en wijs te wezen.

Vertelt mij dat dit een mooi moment is.
Alles wat telt voor een intens mooie dag.
Meer hoef ik niet.

Straatfeest : Hillstreet Party

Zoals ieder jaar was er eind augustus een straatfeest. Dit jaar moesten wij samen met Dorine en Philip VW iets organiseren.
Philip VW had de bolletra achter café Schiervelde vastgelegd voor 2 uur en 's avonds hadden we een apart zaaltje in "De Mango" voor ons afsluitend dineetje.
Omdat Brigitte toen reeds heel ziek was kwam ze een uurtje later naar de bolletra maar ze genoot opnieuw van elk moment met haar typische lach als ze zich amuseerde. Ze had zich zoals steeds weer mooi gekleed "alles assorti" van schoenen tot juwelen en handtas. Ook aan tafel in de "Mango" was het opnieuw volop genieten. Een prachtige dag met onze buren uit een prachtige straat. Had iedereen maar zo'n buren.

Altijd ten volle genieten van het moment, lachend vanuit haar hart. Zoals iedereen haar kende. Je zou er leven aan gekocht hebben maar een paar dagen later moest ze opnieuw naar de pijnkliniek om een mobiele pijnpomp te krijgen omdat de klassieke morfineklevers de pijn niet voldoende konden wegduwen. Maar nog steeds die levenskracht op haar gezicht. Een voorbeeld voor velen...
(Klik op de foto's om te vergroten)

Korpsfeest "Garden van de Poëzie"

Na "Het Onbeschreven Blad" en "Het Slekkenkot" enkel vrolijke garden.
Enkel Garde Frans ontbreekt wegens te druk verbaliseren.

 

(Weer zo'n mooie activiteit waar extra rekening gehouden werd met Brigitte, weeral voluit midden op de foto.)

31 jaar

3 augustus 2010, onze 31ste huwelijksverjaardag.
Ook onze laatse huwelijksverjaardag die we samen konden beleven.
Wisten we ook op dat moment want Brigitte was wel al heel ziek, heel tenger.
Samen een lekkere picon drinken op het terras van de Mango. Samen genieten in de zon.
31 jaar geleden gingen we samen te voet naar de kerk van bij Brigitte thuis.
Met de ganse suite langs de straat, veel leuker dan met de obligate taxis.
Brigitte en haar Pa voorop in het heengaan, wij samen voorop bij het terugkeren.
Brigitte hier nog steeds volop genietend maar van langs om zieker.
Maar nog altijd lachen en de moed niet laten zakken.
Zo tenger reeds maar nog zo trots. Om heel trots op te zijn.

 

Alles

Zelfs als alles in je weent,
je lichaam, je geest, je hart, je ziel.
Schenk dan toch die lach die geruststelling geeft.
Hoe onwaarschijnlijk ook.

Zon en water

Door de grote hitte opnieuw een groot opblaasbaar zwembad op het terras gezet. Het minisurfplankje deed opnieuw dienst als drijvend tafeltje voor een Brugse Zot of een lekkere Pastis. Zoals zoveel keren vroeger beiden altijd creatief als we optimaal moesten genieten van zon en water.

Oase

Toen Brigitte voor een paar dagen onderzoek in Gasthuisberg moest blijven was het net zo'n mooi weer buiten. We waren de maandagnamiddag weer naar Leuven getrokken en we hadden wat terrasjes gedaan en nog een hapje gaan eten. Ik vertrok de dinsdag naar huis maar ik kwam de woensdagnamiddag terug omdat ze dan geen onderzoek had. Ik had in een frigobox met flink wat ijs een paar "Brugse Zotten" meegbracht, 2 glazen en een opener. In een rolstoel voerde ik Brigitte naar de mooie vijver voor het ziekenhuis waar we op ons gemak genoten van de zon, het klaterend water en een hele frisse "Brugse Zot". Iedereen rond ons was een beetje jaloers denk ik ;-) .
Precies een oase in de woestijn en wij 2 reizigers die even verpoosden in de koelte van de palmbomen.

Terrasje meepikken

Een mooie maandagnamiddag in Leuven. We waren rond de middag in Roeselare vertrokken om vóór de avondspits over de ring rond Brussel te zijn. In Leuven aangekomen gingen we eerst samen naar de kapper aan de overkant van het hotel en dan naar ons geliefde terras aan het stadhuis. Genieten van de zon, de zomerse ambiance en een lekkere trappist of Leffe. Daarna naar de Italiaan iets gaan eten en niet te laat naar het hotel terug.

Even verpozen voor de 2-daagse nucleaire therapie in het UZ de volgende dagen, waarvoor Brigitte in isolement moest. Steeds die aanstekelijke lach op haar gezicht. Ondanks alles.

De Poort

Het is zoals we vroeger, heel lang geleden, beloofd hadden aan elkaar.
We gaan samen naar de poort. Jij als gids, ik als verkenner.
De poort daar heel hoog in de bergen.
Waar we beiden nooit zijn geweest maar waarvan we weten dat ze op ons wacht.
Geen keuze, het moet dan maar.
Jij de gids, ik de verkenner.
Zoals zo lang geleden, jij de knapste van de gidsen, ik de verkenner met de onbegrensde fantasie.
Jij baken voor velen, gids in donkere tijden. Ik de verkenner, ontwaker van wat aan het sluimeren was.
Veel gezien, veel getoond, veel geleid.
Wonderlijke dalen vol zon, steile tochten in de modder en de sneeuw, adembenemende vergezichten onder blauwe hemel, van niets bewust, alsof het eeuwen duren mocht.
Nu nog steeds de gids en de verkenner.
Veel wijzer maar nog steeds even gedreven.
De laatste tocht naar de poort. Jij de gids, ik de verkenner, ik de gids, jij de verkenner.
Zoveel hebben we aan elkaar geleerd. Hebben we elkaar verteld, elkaar getoond.
Ook hoe we het laatste stuk naar de poort moeten gaan.
Moeilijker dan vroeger, minder mooie dalen, steilere hellingen.
Maar genietend van ieder mooi moment, ieder mooi moment dat de schaduwen doet ruiken naar de zon. Hand in hand, gids en verkenner, verkenner en gids.
De poort komt dichterbij. De poort waar onze handen uit elkaar moeten glijden.
Maar tegen dan hebben we elkaar geleerd om ook zonder handen bij elkaar te zijn.
"Als liefde zolang kan duren, ondanks de fouten en de pijn.
Als liefde zolang kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn (*)."
(*) Dank u Herman.

 

(deze tekst was ook de tekst op het herinneringskaartje voor Brigitte)

Leuven, een vredige avond in het oog van de orkaan

Gevoel voor humor is relatief

B : "Begraven lijkt me eigenlijk maar niks."
B : "Crematie dan. Maar wat met de uitstrooïng van de as?"
B : "Wat heb je van mogelijkheden?"
P : "Het kerkhof, de strooiweide,..."
P : "Of op de zee misschien, in de territoriale wateren?."
B : "De zee lijkt me dan wel plezanter."
P : "Als je dat gezien de omstandigheden eigenlijk plezant kan noemen."
B : "Ja, dan kan ik nog aanspoelen op een exotisch eiland, onder de palmen..."
P : "Dan ben jij ook een stukje van de zee."
P : "Dan ben jij eigenlijk de zee."
P : "Het is ook mooi als afscheid, alles in de maritieme traditie."
P : "Als je as aan boord komt fluiten ze het "captain on board".
P : "En bij de uitstrooïng luidt men de scheepsbel, drie keer"
P : "En de scheepshoorn, best weemoedig hoor..."
P : "Zoals in dat liedje van Procul Harum."
B : "Ja, dat lijkt me wel wat."
P : "Ik zou het ook wel mooi vinden, met nauwe familie en goeie vrienden".
B : "Ok, dat is dan ook geregeld"
B : "Ik vind de symboliek wel mooi."
P : "Niet dat het iets aan ons scheiden van elkaar verandert."

Niort met de fietsvrienden

Nog aan te vullen.

Dankkaart

Brigitte kreeg op haar laatste verjaardag een mooie bloempot met mooie bloemen. Zo'n hartelijke attentie van haar collega's die haar zelfs nog bijna 2 jaar na de start van haar ziekteverlof en afwezigheid op de dienst bijna dagelijks bleven telefoneren, opzoeken. 

Ze wilde ook nog haar dankbaarheid betuigen en dat moest ook in orde zijn. Ze kleedde zich helemaal op, deed haar mooiste juwelen aan en poseerde voor de foto die ze als dankkaart ging versturen. Op de foto is te zien hoezeer ze reeds verzwakt is maar toch nog steeds zo'n sterke persoonlijkheid en niet opgeven...

 

Verjaardag

B. verjaart vandaag. Een mooie dag tot nu.
Misschien de laatste verjaardag die we samen vieren.
Wellicht de laatste na het confronterende nieuws van de laatste scan maandag in Gasthuisberg.
Geen geschiedenis maar nu.
En daarom zo intens en tastbaar.
Klik op de youtube clip hier onder want de soundtrack hoort hier bij.
Van blues icoon John Mayall, nog met zijn Bluesbreakers en Mick Fleetwood op leadgitaar.
Legendarisch in al zijn eenvoud.
In al zijn schoonheid.
Zoals vandaag.

http://www.youtube.com/watch?v=i5fUw1ZQz3c

Pijn

Pijn, altijd pijn, nooit zonder pijn.
Weten dat je nooit meer in je leven zonder pijn zult zijn.
Toch niet als je alert en waardig wil blijven.
Hoeveel moed je daarvoor niet moet hebben.
Hoe sterk je daarvoor niet moet zijn.
Zoveel moed en zo sterk als Brigitte...
Hoe onbenullig ik anderen daardoor vind.
Met hun zorgen die er echt geen zijn.
Met hun onbenullig leven.
Ver, heel ver van mijn bed.
Stukken onbenul.

Thermae Palace

Ensortentoonstelling Oostende

 

Samen naar de Ensortentoonstelling in Oostende.

's Avonds lekker gaan eten met vrienden in Jan's Café.

Toeval dat ook Kama binnenkwam?

Marion en Alex op doorreis naar het zuiden

Prachtige zondagmiddag.
Brigitte stralend, ondanks haar pijn en zwakte; heeft de tafel smaakvol geschikt, zoals we dat van haar gewend zijn.

Philip zorgt, vol verve, voor Brigitte, voor ons zijn gasten, en gelukkig ook voor zijn eigen inwendige mens.

De zon schijnt volop - de zon schijnt altijd als wij met Brigitte en Philip zijn... Genieten.

Mooi, sereen, een onuitwisbare herinnering, met een waarde die alleen maar groeit.

(Herinnering opgestuurd door Marion en Alex. Op doorreis van Amsterdam naar het Zuiden bleven ze 's middags bij ons eten. Die avond hebben ze overnacht in Dourdan, gekend bij onze duivenmelkers die vliegen op de halve fond).
Alex en Marion leerden wij een 30-tal jaar geleden kennen aan "Le lac d'Esparron sur Verdon". Brigitte en ikzelf waren toen heel fervente windsurfers en zaten bijna 5 weken per jaar in Zuid-Frankrijk). We zijn steeds goeie vrienden gebleven ook toen we alle 4 niet meer surften... )

Brigitte ...

Big boys don't cry...

Prima

Primavera.
Licht na donkere dagen.
Ontwaken na winterslaap.
Mist naar zon.
Als dat maar kon.

Afscheid Erika : feest met de collega's

Ook lang nadat Brigitte in definitief ziekteverlof vertokken was maakten haar collega's er een punt van om haar overal op uit te nodigen. Fijne collega's. Zo vind je er niet veel.

Hier bijvoorbeeld op het afscheid van collega Erika die op rust vertrok. Zoals gewoonlijk werd het weer een vrolijke avond met tal van ludieke activiteiten.

Op de foto's hiernaast Erika en haar echtegnoot en een stralende Brigitte die blij was weer met de collega's mee te mogen vieren, zelfs al was hier al heel ziek...

Blind Proeven

Onverwachts binnen gesprongen bij Herr V. en Chris10. Onverwacht maar op het goeie moment want Liesbeth en Ibn, hun dochter en schoonzoon met een eigen traiteurzaak, hadden net rode en witte wijn meegebracht om -blind- te laten proeven. Ibn was een week kok-traiteur op een grote beurs en wilde de geschikte wijnen serveren.
Keuze te maken uit 4 rode en 4 witte. En ja hoor, we kwamen allemaal op dezelfde keuze uit.
Bemerk Brigitte die weer honderuit lacht en geniet...
(Op vraag van Brigitte verzorgden Liesbeth en Ibn ook haar afscheidsreceptie na haar begrafenis. Het moest "in orde" zijn...)

Ziekenkamer

Een beeld dat we steeds meer te zien kregen in dit stadium van de ziekte van Brigitte.
Een ziekenkamer, voor extra onderzoeken, voor een nieuwe therapie of voor de maandelijkse baxters om het verzwakken van, haar bot wat in toom te houden.
Haar handtas op het bed terwijl ze zich nog vlug even verfriste voor de baxters aangelegd werden.
Sterke trotse Brigitte...

Oog

Zo onwerelds.
Zo onwezenlijk.
Leven in een orkaan.
Het ene moment volop in de kolk,
weet je niet wat er gebeurt,
gaat het allemaal zo snel,
wordt je ademloos van de jacht,
denk je dat je stikt.
En plots zit je in het oog van de storm,
is er niks wat je beweegt,
niets wat je raakt.
Zie je enkel enorme chaos rond je heen,
blijf je zelf volledig buiten schot.
In het oog van de orkaan.
Geen geluid, geen zuchtje wind.
Het is jou wereld niet.
Enkel schijn,
als je weer wakker wordt,
in de kolk.

Je veille

Je ne dors plus tu sais,
je veille.
Sur son sommeil,
et tout ce qui la blesse me tue.
J.C.

Vrienden

"Een vriend komt binnen als alle anderen naar buiten gaan"
Stond op mijn scheurkalender vandaag.
Het is inderdaad een manier om het onderscheid te maken.