Elf jaar reeds dat je vertrok. Ik denk nog altijd dat je ergens naartoe bent gegaan waar ik je later misschien terugzie. Raar is het wel, je bent nooit ver uit de buurt, uit mijn geest en als ik aan je denk ben je altijd aan het lachen. Er zijn zoveel dingen in dit aardse leven die we niet begrijpen en waarschijnlijk nooit zullen begrijpen...
Tot straks misschien, aan de zee, onze zee ;-).
