Als de dag van gisteren...

 https://denken-aan-brigitte.blogspot.com/2011/02/de-mooiste-bloem.html

De poort, 10 jaar reeds...

 Het is zoals we vroeger, heel lang geleden, beloofd hadden aan elkaar.

We gaan samen naar de poort. Jij als gids, ik als verkenner.
De poort daar heel hoog in de bergen.
Waar we beiden nooit zijn geweest maar waarvan we weten dat ze op ons wacht.
Geen keuze, het moet dan maar.
Jij de gids, ik de verkenner.
Zoals zo lang geleden, jij de knapste van de gidsen, ik de verkenner met de onbegrensde fantasie.
Jij baken voor velen, gids in donkere tijden. Ik de verkenner, ontwaker van wat aan het sluimeren was. 
Veel gezien, veel getoond, veel geleid. 
Wonderlijke dalen vol zon, steile tochten in de modder en de sneeuw, adembenemende vergezichten onder blauwe hemel, van niets bewust, alsof het eeuwen duren mocht.
Nu nog steeds de gids en de verkenner.
Veel wijzer maar nog steeds even gedreven.
De laatste tocht naar de poort. Jij de gids, ik de verkenner, ik de gids, jij de verkenner. 
Zoveel hebben we aan elkaar geleerd. Hebben we elkaar verteld, elkaar getoond.
Ook hoe we het laatste stuk naar de poort moeten gaan.
Moeilijker dan vroeger, minder mooie dalen, steilere hellingen.
Maar genietend van ieder mooi moment, ieder mooi moment dat de schaduwen doet ruiken naar de zon. Hand in hand, gids en verkenner, verkenner en gids.
De poort komt dichterbij. De poort waar onze handen uit elkaar moeten glijden.
Maar tegen dan hebben we elkaar geleerd om ook zonder handen bij elkaar te zijn.
"Als liefde zolang kan duren, ondanks de fouten en de pijn.
Als liefde zolang kan duren, dan moet het echt wel liefde zijn (*)."
(*) Dank u Herman.

 

(deze tekst was ook de tekst op het herinneringskaartje voor Brigitte)