Hohe Mut

Op de Hohe Mut ongeveer 1 uur geleden.
Prachtige sneeuw, wel weinig zicht vandaag.

Maar de supercarvers maken veel goed.
"Tell them where to go and they"ll do it."

Livin' on top of the world

 

 

Hoog boven de wolken, op het topje van de bergen.

In een kristallen kasteel, net zoals in een sprookje.

Brigitte en ik gewoon genieten van het zicht en de apero.

Mail vanuit Obergurgl aan de collega's

Een mail aan de collega's van de dienst vanuit onze hotelkamer in Tirol...
Altijd die moed, dat optimisme, die betrokkenheid met haar colleg's waar ze
nooit meer zou kunnen mee samenwerken door haar vergevorderde ziekte...

Dag lieve collega's en vrienden,

 

Het is hier weer heerlijk in Obergurgl. Prachtige sneeuw en veel zon (vooral vandaag).

Skiën gaat goed, ik ga morgen trouwens met andere skis op de piste (betere blijkbaar ;-)  )

Ik breng misschien een beetje zon mee.

Tot binnenkort..

In bijlage een foto vanuit onze hotelkamer.

Sepia effect. Je kent Philip ...

 

Brigitte

 

(ik had een paar e-mail adressen niet, wil je doorsturen aan de ontbrekende collega's? dank je wel)

Skivakantie Obergurgl

Onze laatste skivakantie. Niet zo evident om nog te gaan skiën want door de uitzaaïngen in haar bot was het beendergestel van Brigitte broos geworden. Daarvoor ook dat ze maandelijks baxters moest hebben in het ziekenhuis. Maar we wilden nog eens samen naar Obergurgl waar we zeker bijna 30 maal geweest waren om te skiën. De dokter zei dat ze voorzichtig moest zijn (want hij vond ook dat je iemand die terminaal is niet kunt weigeren om nog een van haar laatste wensen te vervullen). Maar Brigitte was nog steeds een goeie skiër en ze is ook geen enkele maal gevallen. Het was allemaal wel wat trager want de kanker begon zijn tol te eisen. Maar het was heel plezant. Samen met Rita en Noël waarmee we al vele keren in Obergurgl geweest waren. Nooit gepland maar we kwamen elkaar daar altijd tegen. Zoals gewoonlijk ook veel aandacht besteed aan nu en dan een hapje en een drankje. Genieten zonder meer.
Het afscheid in het hotel waar we reeds zoveel geweest waren was wel heel ontroerend. Brigitte had de uitbaters verteld over haar ziekte (kon ze ook niet anders want ze begon heel weinig te eten en men dacht dat het niet lekker was). Ik zie ons nog staan bij het vertrek naar huis. Wetend dat we nooit meer samen daar terug gingen komen. Best moeilijk.

Samen op de Hohe Mut in een lichte sneeuwstorm en een plaatje dat we zoveel van uit onze hotekamer gezien hadden.

Op de piste met Rita en Noël

Gewoon genieten.

 

Belangrijk, de menukaart in een skihut op 3.100 meter...

Oud leven, lang worden.

Iedereen wil lang leven maar niemand wil oud worden.
Behalve als je weet dat je niet lang zult leven.

"Ernestine" favoriete kok aan huis...

nog aan te vullen, ook de donderdagsessies vermelden

Barcelona

Omdat een korte citytrip wat te lastig was besloten we een ganse week naar Barcelona te gaan. Zoals te denken was Brigitte weer enorm voorbereid over alles wat er ook maar te zien was in Barcelona. Ik denk dat we zo ongeveer alles van Gaudi gezien hebben. Maar echte levensgenieters als we waren moest er toch op tijd en stond even halt gehouden worden voor een terrasje met sangria, een bar met tapa's en nog van dat. Het was al laat op het jaar maar toch was het nog 25 graden, lekker warm om te flaneren op de ramblas, langs de zee, in Barcelonette. Ook 's avonds heerlijk buiten eten op een terrasje.
De foto die me op het moment zelf het meest emotioneel beroerde was die waar een van de levende standbeelden op de rambla's, een engel, haar hand op het hoofd van Brigitte legde. Met hetgeen we toen reeds wisten vond ik dit heel ontroerend. Touched by an angel...

    Op de rand van de fontein, nog wat bijstuderen.

Eerste jaar "Collier"

Brigitte heeft altijd smaak gehad en kon erg goed combineren.

Ook zelf sieraden maken deed ze graag. Haar ziekte weerhield er haar niet van om een paar vriendinnen van "de vrienden van de Poëzie" mee te slepen naar een cursus "zelf sieraden maken" op een verwaaide zaterdagvoormiddag.

Wij, de mannen, noemden het "het eerste jaar collier".

Achteraf gingen we allemaal iets eten omdat we vonden dat ze alle 4 geslaagd waren.

Zoals steeds weer heel plezant maar dat zie je ook aan de foto.

Na de cursus "zelf sieraden maken" de geslaagden van het eerste jaar collier.

Vitello Tonato

Mieke en José hadden er een erezaak van gemaakt om, toen Brigitte ziek werd,  minstens 1 maal per week langs te komen met een heerlijk menu uit "Gastentafel Ernestine", speciaal voor Brigitte. Hier Brigitte heerlijk nagenietend van een sublieme Vitello Tonato zoals alleen Mieke hem kan bereiden.

Bloemen voor de vrienden

15 augustus is traditioneel de dag waarop de vrienden van de poëzie een uitstap maken. Dit keer waren ze 's avonds te gast bij ons. Zoals steeds moest het helemaal in orde zijn voor Brigitte.
Ook de bloemstukjes voor de tafel, assorti met de kleuren van het tafel linnen...
's Avonds iedereen rond de teppan yaki's gezellig samen.
Een merkwaardige groep vrienden.

Zee

De zee is soms zo vol met verdriet dat zelfs de bootjes van de hoop moeilijk tegen de golven opkunnen.

Souvenir van Santorini

Van onze laatste reis naar Santorini bracht Brigitte dit mooie kleed mee.
Gekocht in Io helemaal in het noorden van Santorini, waar de mooiste zonsondergang ter wereld kan gezien worden. Ondergaande zon die in enkele minuten tijd tientallen kleuren, honderden weergeeft als ze ondergaat in de zee.
Het kleed dat Brigitte daar in een lokale boetiek kocht paste wonderwel bij die zonsondergang.
Uiteraard zocht ze bijpassende sandaaltjes ;-) .
Trotse Brigitte, met heel veel smaak.

Vrienden van de poëzie op de Scorpios

Weer een ludieke week met de vrienden van de poëzie.

Ditmaal met zijn zestienen op een heuse zeesleepboot.

Plaatst zat (voor 26 eigenlijk), een enorm kombuis om te koken, diepvries- en frigokamers, de eetkamer met de grote tafel en de vastgevezen draaistoelen en voor iedereen een kajuit, al dan niet gedeeld per 4. Brigitte en ikzelf hadden de kajuit van de kapitein gekregen, de enige met een 2-persoonsbed en wat meer comfort. Weer een week vol opdrachten voor iedereen. Zoals de wedstrijd katapultschieten met eigen materiaal, de dag van de vriendjes waar we 's morgens allemaal op één rij de vrienden opwachtten met onze matrozenmuts en ons blauw-wit gestreept T-shirt ter verwelkoming.

Weer zo'n vakantie waar Brigitte nog heel veel van genoten heeft.

Onderweg

Ergens onderweg ben ik mijn geloof verloren.
Mijn geloof in goden, in opperwezens, in bovennatuurlijken, in meerderen, in meerderen dan de anderen.
Niet dat het me pijn gedaan heeft, integendeel.
Het verliezen van dat geloof was verlossend ondanks het feit dat het geloof zelf claimt verlossend te zijn.
De rest van mijn tocht is nu stukken ongecompliceerder, veel eenvoudiger.
Enkel geloven in mensen die mij dierbaar zijn.
Die het waard zijn in mijn hart te wonen.
Mensen van ver en mensen van dichtbij.
Maar toch in mijn hart.

Niet gemakkelijk

Een van de moeilijkste opdrachten is het ombuigen van onmacht in positieve energie.
Er bestaat niets moeilijker denk ik.

Santorini

Toen we wisten dat Brigitte nog maar 2 jaar te leven had wilden we graag nog eens terug naar Santorini.

De meeste mensen gaan daar naartoe voor 1 dag of 3 dagen maar wij hadden er ons daar al een ganse week goed geamuseerd.

Op onze manier van reizen: een auto huren, zelf gaan verkennen, door kleine dorpjes kuieren, pittoreske plaatsjes, kleine kerkjes en musea bezoeken, een terrasje meepikken  om dan tegen de avond terug naar het hotel te rijden om "het stof af te spoelen" in het zwembad. Ook die tweede keer was een sublieme reis.

Brigitte de dag voor haar 53ste verjaardag aan het zwembad van het hotel. Tof hotel met een 50 meter zwembad. Echt iets voor Brigitte.

Dicht bij de vuurtoren...

Dorst

Weer een nieuwe camera, een Leicaatje, echt iets voor mij...

Receptie Communie Charlotte

Ik was wel heel gecharmeerd toen favoriet buurmeisje Charlotte mij vroeg als vormpeter. Ik eigenlijk meer een notoir -zij het gemodereerd- heiden als anker in het geloof.
Charlotte is natuurlijk ook geen gewoon kind en dat vraagt een speciale peter natuurlijk.
Het was best leuk om te beloven dat ik ging waken over de geestelijke gezondheid van Charlotte en dat deed ik eigenlijk ook vanuit mijn hart.
Buurman Dirk had er natuurlijk alle vertrouwen in, aan wie kon hij dat beter vragen natuurlijk.
Na de mis (die ook best plezant was, ik zat naast een andere babbelzieke doch interessante peter, uit Rotterdam afkomstig) waren we ook uitgenodigd op de receptie in de tuin van Buurman Dirk en Smurfje Neirynck.
Brigitte vond dat ik als cadeau aan Charlotte zo'n 2 seconden tent moest geven. Idee wat ik volledig kon onderschrijven.
Nog zo'n fijne zondag in de zon met Brigitte, fijne buren en hun familie (en natuurlijk Charlotje, op de foto linksonder tussen Smurfje Neirynck en haar "Brigitje").

(Herinnering en foto's opgestuurd door Marc, de opa van Charlotte, de pa van Hilde ook smurfje Neirynck genaamd maar de reden daarvoor moet je vragen aan Charlotte)

Slecht nieuws en toch optimist

Heel slecht nieuws.
De ziekte van Brigitte zaait snel uit. Sneller dan aanvankelijk gedacht.
Zelfs met die hele dure nieuwe therapie.

Wat moet je goed kunnen leven op om zo'n moment zoals Brigitte te zeggen :
"Laat ons een goeie fles champagne drinken in plaats van die cava".

Als ik zoiets hoor dan weet ik dat ik veel klojo's en stukken onbenul ken.

Communiefeest Evelien

Een mooie zondag in Wijnendale bij Jan en Sabine in de tuin. Het communiefeest van Evelien met aperitief in de schaduw van het bos van Wijnendale. Zoals steeds weer allemaal verwend door de kookkunst van Jan en de gastvrijheid van Sabine. Eigenlijk een mooie foto van Brigitte en ikzelf. De twee vriendjes die er altijd graag bij waren...

I made a heart and I colored it red

I want to show you the picture I drew
When I was on the phone talking to you
I made a heart and I colored it red
'Cause I want you here
On my side of the bed.

I've been dreaming since I was born
And in my dreams I see eyes like yours
I'll be the pillow where you lay your head, lay your head
If you'll come and sleep
On my side of the bed.

Lay down
The sheets are white like the moon, my love
Dream with me in my room
Lay down.

Lay down
The sheets are white like the moon, my love
Dream with me in my room
Lay down.

I know you hurt, I feel the pain
Take my hand and come out of the rain
We all need to be comforted
You can get yours
On my side of the bed.

On my side of the bed.

Lay down on my side of the bed
Come lay down.

Geluk en goed nieuws is relatief

"Ik heb goed nieuws ontvangen" zei Brigitte met een glimlach op haar gezicht.
"De uitzaaiïngen in mijn bot en in mijn borst zijn van een traaggroeiende carcenoïdkanker. Ik heb dus eigenlijk geen primaire borstkanker."
En dat was dan weer goed nieuws voor de aard van de therapie.
Het bleef wel kanker in een ver gevorderd stadium...
Sterk en ontroerend, die zin voor relativeren, dat verleggen van referenties, die wil om te leven.
Dat optimisme vooral. Om heel stil van te worden.
Een les in relativeren.

Als je denkt na de zeven plagen van Egypte nu ook de achtste te hebben ontvangen, sta hier dan even bij stil.

Brigitte de optimiste

(mail aan haar toenmalige cardiochirurge die haar een paar mooie boeken voorgesteld had)

Hallo Dr.Martens ,

Ik ben zo pas terug van  "de Ardennen " en ik heb mij enorm geamuseerd ! Het was met de fietsbende (17 pers.) ,eens je gedachten verzetten en veel lachen , het heeft deugd gedaan .Ik heb aan zoveel mogelijk activiteiten deel genomen ,uitgezonderd de wandelingen .Ik hoop dat ik in mei mee kan gaan fietsen !

Hartelijk dank voor de tip en steun !

Donderdag om 9u30 moet ik bij Dr. Dewulf zijn om af te spreken voor een octreo-scan (om te zien of er elders nog meta's zijn buiten mijn buikvlies en mijn leverkapsel en 2 lymfeklieren naast mijn art.mesenterica ) en om ev. te starten met sandostatine , ik zal wel binnen springen op onze dienst .

Groetjes ,

Brigitte

Fietsvrienden en het 23ste Concilie van Chimay

Met de vrienden van de poëzie op ons jaarlijks lof aan de zotheid.

Dit keer in het teken van het 23ste concilie van Chimay.

Zoals steeds per 4 personen een opdracht. Wij hadden gekozen voor een "zwijgend" ontbijt en alle mannen kregen een gepersonaliseerde mijter (gemaakt door Ria) en alle vrouwen een aangepast nonnekapje.
Vooraf wist iedereen dat zij/hij met een sober boetekleed aan de deur van het restaurant moest staan.

Brigitte had een kapje met een rood kruis, ik had een mijter als "hulp"bisschop (vandaar de fluo, hulp is ook secour, touring secour, etc...). En dan ontbijten zonder iets te zeggen. Enkel potlood en papier. Hilarisch.

Brigitte weer volop aan het lachen, amper 2 weken na haar zeer zware operatie. Opnieuw dat optimisme.

Je mag altijd op me rekenen...

We gaan er samen voor, dat hebben we elkaar beloofd....

Bericht aan de vrienden...

Brigitte werd donderdag geopereerd en het was eigenlijk niet zo onschuldig.

Het was een zware operatie en er is meer gesneden dan eerst gedacht.

Het was een kwaadaardige darmtumor maar dan wel geen agressieve.

De beide dokters zien alles hoopvol in omdat het blijkbaar een zeer traag ontwikkelend gezwel was.

Iets wat blijkbaar met eenvoudige middelen kan stilgelegd worden, waarmee men bij wijze van spreken 100 jaar kan worden.

Uiteraard voor Brigitte niet gemakkelijk om te verwerken. Voor mij ook niet trouwens.

Belangrijk is dat ze blij is dat ze het nu eindelijk weet en dat ze haar artsen echt vertrouwt.

Ze moet een tiental dagen in het ziekenhuis blijven en dan uiteraard thuis nog 1 a 2 maanden recupereren.

De nabehandeling zal gebeuren op basis van het pathologisch onderzoek, dat weten we pas midden volgende week.

Vanaf volgende week kun je haar eventueel bezoeken, nu is ze uiteraard nog wat zwakjes en slaapt ze veel.

Wat ik jullie wil vragen is haar vooral geen -misschien goedbedoeld- medelijden te geven, haar niet te beklagen maar haar normaal en vooral positief te benaderen. Geen radio deprimo, daar is ze niet mee geholpen, in tegendeel.

Ze moet erin geloven dat ze weer gezond is en zal blijven.

Dat is het belangrijkste.

 

Philip

 

P.S. :

Mijn ouders heb ik dit niet verteld, op hun negentigste moet ik ze daarmee niet bezwaren.

Dus graag wat discretie zodat ze het niet opvangen via radio Couloir, bad news travels fast.

(mijn mail aan de vrienden de dag na de operatie, de meesten ervan waren ook mee op zee op 29/1/2011)

Zij aan zij

Niets

En dan plots weet je niets meer,
ben je alles vergeten.
Is wat belangrijk was niet meer belangrijk.
Weet je dat alles vergankelijk is.

Ik weet nog hoe ik die avond thuis kwam van het ziekenhuis.
Van bij Brigitte die op intensief lag na haar operatie.
Van uit de recovery waar de chirurg, zelf heel ontroerd, vertelde hoe erg het wel was.
Hoe hij niet alles had kunnen wegnemen. Dat er veel uitzaaïngen waren. Dat het echt niet goed was.
Ik had het wel kunnen denken, de operatie duurde veel te lang.
Tom, de goeie collega' van Brigitte, die me een operatieschort gaf en me naar de recovery bracht. Ongetwijfeld op vraag van de chirurg. Om er bij te zijn als hij het vertelde.
Ik ben zeker 5 keer rond Roeselare gereden zonder dat ik het wist.
Dan weet je plots niets meer.
Nee, dan weet je niets meer...

Samen schaatsen

Ik herinner me het nog als gisteren.
Brigitte voelde dat ze ziek was en wilde graag nog eens gaan schaatsen naar de Blankaert in Woumen.
Het ijs was heel goed. Brigitte met haar snelle noren overal voorop, ik er overal kilometers achteraan met mijn slappe enkels in hockeyschaatsen, zodat ik niet teveel mijn voeten omsloeg.
Doordat de plas toegevroren was konden we aan de achterkant van de villa van Aimé Desimpel zaliger even uitrusten in de tuin van de villa op het bankje naast zijn borstbeeld. Het beeld was daar postuum geplaatst omdat Aimé, als hij in die villa toefde, 'avonds blijkbaar daar op dat bankje ging zitten om over de wijdsheid van de Blankaert te kijken in de avondzon.
Vanop dat bankje had je een zicht op een klein eilandje. Achteraf bekeken vond ik het zo symbolisch. Beiden kijken naar iets ver weg en onbereikbaar. Want zelfs met de schaatsen was het niet te bereiken omdat het ijs te dun was.
Het is deze foto die mijn "secret picture" bleef op mijn eigen website vanaf het moment dat Brigitte haar verdict gekregen had. Het is ook de foto die ik gebruikte als achtergrond van deze blog.
Zo'n mooie zondag met ons twee. Net voor de storm in ons leven losbarste...