Moed

De spreuk "Met de moed der wanhoop" wordt meestal gebruikt in omstandigheden waar er eigenlijk geen wanhoop moet zijn. De situatie die ik nu ervaar is er wel zo een :"Niets kunnen doen en er toch blijven voor gaan, er willen voor gaan".
In die context is "de moed der wanhoop" zelfs een steun.
Anders gesteld : "De blik op oneindig en verstand op nul".
Ik zou het nu als volgt stellen :
"Blik en hart op oneindig en verstand op nul".

De poort komt naderbij...

Dag Marion en Alex, lieve vrienden,

Met Brigitte gaat het de laatste 2-3 weken heel snel achteruit.

Ze raakt op het einde van haar krachten, hoe ontroerend hard ze ook haar best doet om erbij te blijven.

Door de steeds hogere morfinedosissen en het feit dat haar aangetaste lever niet meer goed functioneert en daardoor beetje bij beetje haar bloed vergiftigt, valt ze meer en meer in slaap en volgens de dokter zal ze stilaan in een coma terecht komen.

Gezien haar toestand misschien wel het beste want wat ze nu niet meer moet hebben zijn extra ongemakken en pijn.

De dokter vertelde me gisteren dat Brigitte hoogstwaarschijnlijk het eind van het jaar niet meer zal halen maar dat zie ik ook.

Ik wek haar iedere morgen rond 11h zodat ze op haar gemak kan ontbijten en douchen maar daarna zit ze in haar relax en als ik 2 minuten niet praat sluimert ze zachtjes in. Nu, ik ben al blij dat ze niet de ganse dag in bed blijft.

Ik ben trouwens de laatste 3 weken volledig thuis omdat ze niet meer in een toestand is om alleen te zijn.

Tot eind dit jaar had ik sowieso al mijn verlof en thuiswerk opgespaard en moest dit niet voldoende zijn dan kan ik nog altijd palliatief verlof nemen.

Op zo'n momenten zijn de belangrijke dingen in je leven heel scherp afgetekend en heel duidelijk.

We praten ook heel open over haar heengaan en hoe ze dat liefst zou hebben. De begrafenis en zo.

Beiden hadden we reeds afgesproken dat we wilden gecremeerd worden en de asse laten uitstrooien op zee. Niet collectief indien mogelijk.

Ik wil dit ook doen als onze laatste reis samen, samen met zussen en broers, goede vrienden en nauwe collega's.

Ik heb een rederij gevonden in Oostende die zoiets kan aanbieden voor een groep van een 60-tal mensen.

Ook deze lijst hebben we reeds opgesteld. Graag zouden we ook jullie erbij hebben, laat ik wel weten.

Als jullie naar de diensten willen komen dan zal onze Jan jullie met plezier herbergen zodat jullie de verre verplaatsing heen en terug niet hoeven te doen.

Ik vertel jullie dit nu omdat ik besef dat ik op het ogenblik van Brigitte's overlijden waarschijn teveel overweldigd zal zijn om dit te regelen.

Nogmaals bedankt voor de hele mooie ruiker bloemen die jullie bezorgd hebben, staat trouwens nog altijd in de living.

Ik had er een foto van genomen met Brigitte erbij maar ze staat er niet echt goed op, niet de lachende Brigitte die jullie kennen en waarvan ik zou willen dat je dat beeld onthoudt. Vandaar dat ik jullie een andere foto van haar stuur. Ook heel recent maar je zult zien dat ze ondanks haar ziekte nog steeds mooi voor de dag wil komen en glimlacht, echt Brigitte.

Tot nog eens.

Philip

Dank U

Brigitte is nu heel zwakjes aan het worden, voelt haar einde naderbij komen.
Ze vraagt me een mail in te tikken die ze me zal dicteren. Om, nu ze nog kan, professor V. en de behandelende artse V.B. van de afdeling nucleaire geneeskunde van het UZ Gasthuisberg te danken voor de kans die ze kreeg en hun goede zorgen. Heel ontroerend, hoe recht uit haar hart ze dit nog kan en wil doen. Een van de moeilijkste mails die ik voor haar moest intikken. Omdat ze hier echt toonde dat ze afscheid aan het nemen was.
Brigitte's woorden, zo ontroerend, zo sterk, zo dankbaar op het einde van haar leven.:

"Dag professor V. en dokter V.B. 

Dokter De Wulf heeft jullie ongetwijfeld reeds ingelicht over mijn gezondheidstoestand die nu snel achteruit gaat.

Hoogstwaarschijnlijk haal ik het einde van dit jaar niet meer.

Mijn morfinepomp wordt steeds verhoogd om de pijn meester te blijven en de slechte werking van mijn lever door de uitzaaiïngen maakt dat ik meer en meer in slaap val. De kans is groot dat ik stilaan in een coma raak.

Terwijl ik nog kan wil ik jullie beiden (en de mensen van jullie team) echter bedanken voor de kans en de goede opvang die ik op jullie dienst gekregen heb in het UZ Gasthuisberg.

Mijn welgemeende dank.

Vriendelijke groeten,

Brigitte D' Autry"

Ook het antwoord van zowel professor V. als dokter V.B., nog dezelfde avond, was heel ontroerend. Drukbezette gedreven wetenschappers maar in hun hart nog steeds die dokter die wil helpen, die ongelukkig zijn dat ze aan het einde van hun kunnen zijn. Mooi dat ze ook de tijd nemen om afscheid te nemen. Chapeau.

Bloempje voor B.

Door de buurmeisjes.
Van alle buren.
Toffe straat.

 

(De kinderen van de straat hadden hun geld, verdiend met auto's wassen, gebruikt om Brigitte een heel origineel cadeau te brengen. Een mooie plant in een mooie pot met aan iedre stengel een kleurrijk vlagje met daar de naam op van iedereen in de straat. Kwamen ze speciaal afgeven vanavond aan hun Brigitje waar ze steeds een Twix, een Bounty  of een Mars van kregen als ze langs kwamen)

After-trouw receptie Lieselot

Die maandagavond waren we, samen met de collega's van C2,  uitgenodigd bij collega Lucrèce thuis voor de "After-Trouw-Receptie" van haar dochter Lieselot.  Ik denk nog steeds dat ze dat speciaal voor Brigitte gedaan hebben omdat ze door haar zwakke gezondheid niet naar de echte receptie kon de dag zelf.
Het was de laatste keer dat Brigitte en ik samen ergens naar toe gingen. We zijn ook niet lang kunnen blijven omdat het te lastig werd.

Zoals je op de foto's kunt zien was Brigitte heel moe maar toch ook nog blij dat ze erbij was. Achteraf gezien was het ook het afscheid van haar collega's die ze zo sterk in haar hart droeg.

Serene zondag

B. is stilletjes ingedommeld in haar relaxzetel met zicht op haar tuin.
De morfine doet haar werk, eist haar tol.
Het evenwicht tussen slaap en pijn is niet te vermijden.
Het wordt stilaan meer slaap nu in dit stadium van haar ziekte.
Ik heb zachtjes de CD "Geistliche Musik des Spätbarock" opgezet.
Dat hoort ze graag en brengt haar tot rust.
Muziek van Baldassare Galuppi en Johannes Christian Bach gebracht door "Die Deutsche Barocksolisten" met Margaret Marshall, de onovertroffen Schotse soprane.
Kon dit moment maar eeuwig duren.
Een mooie serene zondag.

Allerheiligen

Brigitte wilde vandaag nog samen met mij eens naar het graf van haar Pa en haar meter.
Stappen ging al veel moeilijker door de pijn en de ziekte maar ik kon parkeren vlak naast het kerkhof waar een paar inventieve kinderen de oprit van hun huis verhuurden als parkeerplaats voor 1 Euro. Ik vroeg als ze hem voor die prijs ook gingen gewassen hebben tegen dat we terugkwamen maar dat was er teveel aan.

Vroeger gingen we eigenlijk nooit op Allerheiligen naar het kerkhof, meestal een van de dagen ervoor of erna, niet in de drukte maar als alles kalm was en we ook eens door het mooie herfstlandschap konden wandelen. Maar nu dus de dag zelf.
Brigitte wilde nog even goeiedag zeggen, ze voelde dat het de laatste keer ging zijn en dat was ook zo want ze had amper nog een maand te leven.
"Zolang het graf van Pa hier is moet jij ieder jaar in mijn plaats komen" zei ze.
Wat ik ook zal doen.