Het was de wens van Brigitte om een heel serene begrafenis te hebben.
Stijlvol, niet nodeloos op de emoties van de mensen spelen. Mooie klassieke muziek die we beiden heel graag hoorden, ook veel samen op zondagmiddag beluisterden. Geen populaire tearjerkers die je op de meeste begrafenissen hoort.
In de dagen ervoor zat ik samen met Renaat en we zaten snel op dezelfde golflengte.
Brigitte en ikzelf hadden er ook veel over gepraat in de laatste weken van haar aards bestaan.
Alhoewel we allebei wel in iets geloven waren we geen kerkgangers. Maar beiden vonden we dat de kerk ook zijn functie had in de gemeenschap waarin we leefden. Het is en blijft een ontmoetingsplaats waar de mensen zich vinden op belangrijke momenten in het leven. Huwen, sterven, gelovig of iets minder, het is een plaats om een statement te maken naar de gemeenschap.
De teksten die Renaat me opstuurde waren heel beschouwend, relativerend en niet weer nodeloos op de emoties spelend. Ik weet zeker dat ook Brigitte er zich ging kunnen in vinden.
Bart, Paul en Tom, goeie collega's van Brigitte waren bereid om ze voor te lezen. Ook dat was fijn. Alle collega's van Brigitte, allen heel ontroerd, zaten vooraan rechts in de kerk.
Ik had ook gekozen voor een kist die Brigitte ging mooi gevonden hebben. Sober en strak, met een mooi bloemstuk en haar foto erop. Foto genomen in Niort, amper 6 maand daarvoor. Ook geen uitbundige maar een ingetogen foto. Voor de rest : noch bloemen noch kransen.
Ik had een mooi pak gehuurd, ik die nooit een kostuum draag. Ik wist dat Brigitte het mooi ging gevonden hebben. Ik vond ook dat ik dat moest doen. Alles heeft zijn rituelen en geplogendheden. Ik kan me inbeelden dat nogal wat mensen me niet echt herkenden op het eerste moment.
Er was best ook veel volk voor een dag in de week. Van de 600 herinneringskaartjes die ik liet drukken waren er amper nog 120 over achteraf. De tekst op de keerzijde had ik speciaal voor B. geschreven op mijn eigen blog enkele weken daarvoor. Over onze reis samen door dit leven en het afscheid dat ik toen snel zag naderbij komen. Enkel de laatste vier regels waren van een lied van Herman Van Veen, omdat ze zo toepasselijk waren voor ons twee.
Ik had ook gekozen om geen persoonlijke begroeting te doen. De mensen kwamen afscheid nemen van Brigitte, moesten hun leedwezen niet betuigen aan mij maar Brigitte een laatste groet brengen.
Achteraf had ik voor de familie die Brigitte gekozen had en wat vrienden die ik er graag bij had, een rouwreceptie voorzien in een oud boerderijtje. Een ode aan Brigitte eigenlijk.
Bij het binnenkomen kreeg iedereen een glas champagne, postuum aangeboden door de levensgenieter die Brigitte was. Daarna een staande receptie.
Liesbeth en Ibn, klassetraiteurs, hadden er iets heel moois en verzorgds van gemaakt.
Het was mooi. Brigitte ging het ook mooi gevonden hebben.
Het was een mooie ingetogen uitvaart.
Verdriet omdat Brigitte er niet meer was.
Droef dankbaar om wat Brigitte voor ons betekend had, betekende en steeds zou blijven betekenen.
